Kώστας Kαββαθάς
Το παράδειγμα του Σένα«αν είναι μαθητές ή σπουδαστές, δεν την κοπανάνε, δε χοροπηδάνε σαν
ηλίθιοι μπροστά στις κάμερες, δεν κάνουν κατάληψη για χαβαλέ, δεν παίρνουν
ουσίες για να -φτιαχτούν-, αλλά φτιάχνονται με την επιτυχία και την
κατάκτηση των στόχων που έχουν βάλει στη ζωή τους. Με λίγα λόγια είναι
ωραίοι, δυνατοί και αξιοπρεπείς, όχι όπως οι απανταχού -φορμόληδες- εννοούν
την αξιοπρέπεια, αλλά όπως για να φέρω ένα οικείο παράδειγμα την εννοούσε
ο ¶ιρτον Σένα»
ΑΠΑΣΧΟΛΗΜΕΝΟΙ καθώς ήταν με τις κοσμογονικές «αποκαλύψεις» του βιβλίου «45
Χρόνια και 15 Ημέρες» που εκτός από την άποψη που ο Καθηγητής Τρερλ είχε
για ορισμένα από τα μέλη των κυβερνήσεών του, οι πολίτες είχαν την ευκαιρία
να δουν και τα γραμμένα στις χαρτοπετσέτες του «Νομπούκο» ερωτικά
ραβασάκια, δεν έδιναν σημασία στις ειδήσεις που πραγματικά «έκαιγαν» τη
χώρα.
Τι και αν η μία εφημερίδα έγραφε ότι τα τελευταία πέντε χρόνια ο μαθητικός
πληθυσμός των δημοτικών σχολείων της Τζουτζίας μειώθηκε κατά 16,7% στις
650.000 περίπου από 780.772 που ήταν στην περίοδο ?92-?93. Τι κι αν
αποκάλυπταν ότι οι θάνατοι από ναρκωτικά είχαν αυξηθεί κατά 100% τα
τελευταία 10 χρόνια. Τι κι αν προειδοποιούσαν ότι η «φίλη και σύμμαχός» της
στο N.A.T.O, η Καραγκιοζία, απειλούσε με πόλεμο, αν δεν της παραχωρούσε το
μισό τους Αρχιπελάγους... Κανένα γεγονός, όσο σοβαρό και αν ήταν, και καμία
προειδοποίηση δεν ήταν δυνατόν να αποσπάσει την προσοχή τους από τα όσα
μετέδιδαν τα «οχτώμιση» για το «45 και 15». Όταν μάλιστα ένα βράδυ μια
αγανακτισμένη πολίτις, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη συλλογική μας
παράνοια, τράβηξε μπροστά στις κάμερες της τηλεόρασης δύο ξεγυριστές στη
Σταχτοπούτα, τα «οχτώμιση» ξεσάλωσαν. Δεκάδες ματσούκια βγήκαν στους
δρόμους και με «ζωντανές συνδέσεις» ξεχύθηκαν στο κυνήγι του elusive quark.
Ποία η δράστις και ποίο το βαθύτερο νόημα της σφαλιάρας; Και ακόμα: η
αντίδραση της Σταχτοπούτας θα επηρέαζε το πρόβλημα της υπογεννητικότητας,
και ως εκ τούτου την παρουσία μαθητών στα σχολεία; Θα επηρεαζόταν ή όχι η
πορεία της Τζουτζίας προς την ONE; Και, το σημαντικότερο, επρόκειτο περί
«τυχαίου» γεγονότος ειδικά σχεδιασμένου για να προωθηθεί η «Μικρή, πικρή
μου Αγάπη;» O αναγνώστης καλείται να δώσει τη δική του ερμηνεία στο
φαινόμενο.
Αυτά λοιπόν, συν οι καθιζήσεις που δημιουργούσε ο μετροπόντικας στην
Πανεπιστημίου, αλλά και τα δημοσιεύματα διαφόρων δήθεν «προοδευτικών», που
έλεγαν ότι «η υποχρεωτική στράτευση δεν προάγει το καλώς εννοούμενο δημόσιο
συμφέρον»(!), συγκέντρωναν το ενδιαφέρον των υπηκόων, με αποτέλεσμα να μη
βλέπουν την καταιγίδα που πλησίαζε. Και η καταιγίδα είχε πολλά πρόσωπα. Το
πρώτο ήταν τα αποβατικά, οι φρεγάτες, τα 300 F16, τα 3.000 άρματα μάχης και
τα 250(;) επιθετικά ελικόπτερα της γειτονικής Καραγκιοζίας. Το δεύτερο οι
500.000(;) πολίτες ή υπήκοοι (176 χρόνια μετά το 1821 το ερώτημα παραμένει
αναπάντητο), που κάνουν (ή έχουν κάνει) χρήση ναρκωτικών ουσιών, και το
τρίτο η περίπου ελεύθερη πώληση χασίς (η προτροπή πολιτειακού παράγοντα
«φύτεψε το δικό σου δέντρο» είναι γνωστή), μαριχουάνας, ηρωίνης και
«έκστασις» στα σχολεία. Τέταρτο, οι προτάσεις άλλων «προοδευτικών» για τη
νομιμοποίηση των «μαλακών», ώστε η νεολαία της Τζουτζίας να προετοιμάζεται
για το επόμενο στάδιο που είναι η χρήση των σκληρών. Τα οποία «σκληρά» θα
χορηγούνται από τις διαλυμένες, αναποτελεσματικές και εξαρτημένες (από
άλλες χάρτινες αυτή τη φορά? ουσίες) κρατικές υπηρεσίες.
Και καλά θα ήταν η καταιγίδα να έκρυβε μόνον αυτούς τους κινδύνους. H
καλλιέργεια ενός ή περισσότερων δενδρυλλίων (πάντα για? ιδιωτική χρήση) και
το κάπνισμα μιας τζουρίτσας θα μας έκανε να τους ξεχάσουμε ή έστω, έτσι που
θα είμαστε «φτιαγμένοι», να μην τους βλέπουμε καθαρά. Αυτό, σε συνδυασμό με
την ξάπλα στις πολυθρόνες του «μπιντέ» και το αέναο λίκνισμά μας στις
μπάρες των «ελληνικάδικων» της παράκτιας και της έσω χώρας θα μας έκανε να
καταρρίψουμε νέα ρεκόρ μακροζωίας.
Δυστυχώς, για τον πιο «ανέμελο» λαό της Ευρώπης, οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο
αυτοί.
Μια ματιά στις εφημερίδες και πληροφορούμαστε ότι οι νεκροί από την ηρωίνη
είναι εκατοντάδες, από τα τροχαία οι νεκροί πλησιάζουν τους 2.500 και οι
βαριά τραυματισμένοι τους 25.000 (το χρόνο), οι θάνατοι από πνιγμό (σε μια
κατ? εξοχή? ναυτική χώρα) είναι εκατοντάδες, ενώ οι νεκροί και οι
τραυματίες από τις χιλιάδες εργατικά ατυχήματα, που συμβαίνουν λόγω της
απουσίας προδιαγραφών και, το κυριότερο, λόγω κρατικού ελέγχου, αλλά και
εξαιτίας του επίκτητου «αμπλαουμπλισμού» ενός μεγάλου τμήματος των
εργαζομένων, μετρώνται με τις εκατοντάδες.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, οφείλουμε να παρουσιάσουμε και την αισιόδοξη
άποψη, έστω κι αν αυτή δεν έχει κάνει (ακόμα) αισθητή την παρουσία της. Κι
αυτό γιατί αυτή άποψη είναι ταπεινά κρυμμένη στις καρδιές και στο μυαλό
εκείνων των μαθητών, σπουδαστών, αλλά και δασκάλων/καθηγητών που έχουν
πάρει μια απλή, αλλά συνάμα δύσκολη απόφαση: να μην επιτρέψουν σε κανένα
δυτικοευρωπαϊκό, αμερικανικό ή απωανατολίτικο μαλάκιο να τους κατηγορήσει
για προσωπική, επαγγελματική, επιστημονική και, εν τέλει, εθνική
ανεπάρκεια. Τόσο απλά!
Κι αυτό όχι, για όνομα του θεού, επειδή είναι «Έλληνες» (μακριά από ?μένα
τα περί? μοναδικότητας του λαού μας), αλλά απλά επειδή είναι οι ίδιοι
θέλουν να αισθάνονται ικανοί να αντιμετωπίσουν την (ή τις) καταιγίδα που
πλησιάζει.
Έτσι, αν είναι μαθητές ή σπουδαστές, δεν? την κοπανάνε, δε χοροπηδάνε σαν
ηλίθιοι μπροστά στις κάμερες, δεν κάνουν κατάληψη για χαβαλέ, δεν παίρνουν
ουσίες για να «φτιαχτούν», αλλά φτιάχνονται με την επιτυχία και την
κατάκτηση των στόχων που έχουν βάλει στη ζωή τους. Με λίγα λόγια είναι
ωραίοι, δυνατοί και αξιοπρεπείς όχι όπως οι απανταχού «φορμόληδες» εννοούν
την αξιοπρέπεια, αλλά όπως ?για να φέρω ένα οικείο παράδειγμα? την εννοούσε
ο Αιρτον Σένα.
Το ίδιο αν είναι πραγματικοί δάσκαλοι (κι όχι κατά λάθος «πτυχιούχοι» που
περιμένουν? 15 χρόνια για να «εξασφαλισθούν» στο δημόσιο), αν είναι φωτεινά
παραδείγματα κι όχι μικρομεσαία άτομα που τα τελευταία? 50 χρόνια έχουν
καταλάβει το χώρο μπροστά στο ?αποκαλούμενο? Υπουργείο Παιδείας. Αν λοιπόν
είναι οδηγοί και παραδείγματα, ήρωες στην τάξη και στη ζωή, αν πρώτα έχουν
την αίσθηση του καθήκοντος και μετά αυτήν της? επετηρίδας, τότε οι κίνδυνοι
που φέρνει η καταιγίδα μειώνονται ακόμα περισσότερο.
Αν, τέλος, μαθητές, σπουδαστές, δάσκαλοι και καθηγητές, επαγγελματίες,
επιστήμονες και εργάτες, αν περισσότεροι πολίτες πάρουν την απόφαση να
πετάξουν τον «πολιτισμό» των «οχτώμιση» από το παράθυρο της ζωής τους,
τότε, και μόνο τότε η Ελλάδα (και όχι η Τζουτζία) έχει την ελπίδα να
αντιμετωπίσει την καταιγίδα που πλησιάζει.
Τότε, και μόνο τότε, το γεγονός ότι οι σημερινοί Έλληνες μιλούν την ίδια
γλώσσα με τους Μυκηναίους, Μακεδόνες και τους Αθηναίους θα έχει αξία. Σε
ενάντια περίπτωση θα συμφωνήσω με εκείνους τους συναδέλφους που αποκαλούν
γραφικούς όσους ανακαλύπτουν «Έλληνες» εκεί όπου υπάρχουν
καραγκιόζηδες._Κ.Κ.
Υ.Γ. ...που καμία σχέση δεν έχει με το Εν Λευκώ! Εδώ και μερικά χρόνια
ψάχνω (όχι πολύ φανατικά είναι αλήθεια) για κάποιον/α που θα είχε το χρόνο
και τη διάθεση να ασχοληθεί με την έκδοση κάποιων βιβλίων με κείμενα του
υπογράφοντος. Ένα με επιλεγμένα χρονογραφήματα από τα 12-13 χρόνια που
συνεργαζόταν με το περιοδικό «Επίκαιρα», αλλά και διάφορες αθηναϊκές
εφημερίδες και περιοδικά (Καθημερινή, BHMA, Ελεύθερος Τύπος, ΑΛΦΑ και ΑΛΦΑ
Ρεπορτάζ, Γυναίκα κ.λπ), ένα άλλο με τίτλο «Εν Λευκώ» (και δε θέλω λέξη για
το βιβλίο του O. Ελύτη, γιατί το δικό μου «Εν Λευκώ» είναι σαφώς?
παλαιότερο!) και ίσως ένα με τον τίτλο «Αντίλογος». Αν ενδιαφέρεσθε,
στείλτε ένα γράμμα στη διεύθυνση του περιοδικού._Κ.Κ.